633. nifrət dolu gəldim bugün sözlük. avtobusdakı dialoq yenə gələcəyə dair bütün ümidlərimi yıxdı. hər şey bir 120 kiloluq bir xalayla yanında bir uşağın avtobusa minməsi ilə oldu. yaşı 2 3 arası olardı. uşaqları daima çox sevmişəm, daima təmiz olduqlarını hələ çirklənmədiklərin düşünmüşəm, amma bufün yanıldığımı gördüm. bu uşaq da sıradan bir uşaq idi ərrafa gülücüklər atır, əylənirdi mənimdə xoşuma gəlirdi. ta ki probkada olan zaman avtobusun yanındakı səkidən uzunsaçlı və saçlarını rezinlə yığan bir oğlan keçənə qədər. anası tez dönüb uşağa:
a:bax, oğlanın saçın gördün?
u:hə
a: gördün necə yığıb saçın, aysu kimi
u: oğlandı ee oğlan, qız kimi də saçın yığıb.
təsəvvür elirsiz mənim halımı. zatən az qalmışdı çatmağıma düşdüm ordaca birdə o uşağa baxammadım. hələ bəlkə də 5 aydır danışır, artıq bir fikri var, irəlidəki yaşamında həyatını kiçildəcək bir qaydası. və o 2 3 yaşındakı uşaq oğlanla qızın, saçı uzun oğlanla saçı qısa oğlanın fərqin necə bilir? və o artıq beynində bir oğlan obrazı yaradır və artıq o obraza uymayanlara oğlan kimi baxmır. eynilə beynində əminəm artıq onun bir qız obrazı da var. və bu insanlar uşaqlıqdan qazandıqları bu fikirlə böyüyür və önyarğı yaranır və nifrət yaranir və dışlama yaranır. hiss elirəm artıq gələcək nəsilin də heç bir fərqi olmayacaq bu cəmiyyətdən. özlərinə uşaqlıqdan qazandıqları qaydalarla və artıra artıra öz həyatlarını da başqalarının həyatlarını da dar edəcəklər. günahkar uşaqlardır mı? xeyr. günahkar böyüklərdir. o fikir uşaqğın deyil idi, uşaqlar bir təqlidçidir, o fikir ətrafındakı sözdə ağıllı böyüklərinin fikriydi qaydasıydı: oğlanın saçı uzun olmaz. və bu onun da qaydasına çevrildi artıq. və beləcə eyni ağıllı cəmiyyətlə 21 ci əsrdə yaşamağa davam edəcəyik. təhlükənin fərqindəsiniz mi?